Τις τελευταιες μερες η μικρη ηταν υποδειγμα καλου σκυλου.
Εγινε γλυκουλα και χαδιαρα, μπορει να μας ενιωθε διαφορετικους.
Μπορει να εφταιγε που την ειχαμε αγκαλια συνεχεια..
Η πιο δυσκολη στιγμη ηταν χθες να την παρω αγκαλια και να φυγουμε απο το σπιτι μας.
Πηγαμε στη φιλοζωικη, περασαμε μικροτσιπ, υπογραψαμε τα χαρτια της και πλεον ηταν ετοιμη.
Αφου τελειωσαμε απο κει μου λεει το παιδι, θελω να ερθεις σπιτι μαζι μας.
Φτασαμε και ανεβηκαμε πανω.
Την αφησα μπροστα στη πορτα και χτυπησαμε το κουδουνι.
Τα δυο αγορακια του ανοιγουν την πορτα και μενουν παγωτο.
Η μικρη μπηκε μεσα σιφουνας ατρομητη αμεσως να τα μυρισει ολα.
Τα παιδια για 20λεπτα δεν μπορουσαν να πιστεψουν οτι ειναι δικο τους σκυλακι.
Τους πιανει η μαμα τους και τους λεει.
"Αυτη ειναι η Κλαρα, την βρηκαν ο Θωμας με τη κοπελα του μωρακι και την μεγαλωσαν.
Και τωρα μας τη χαριζουν γιατι εμαθαν οτι ψαχνουμε σπιτακι."
Με κοιταει ο μεγαλος (11ετων) και μου λεει, ευχαριστουμε πολυ Θωμα, θα την προσεχουμε σαν τα ματια μας.
Οοοοοοοοοοοση στεναχωρια ειχα και οσο σκατα κι να ενιωθα που εφυγε απο μας, ειμαι ευτυχισμενος που βρηκε τοσο καλο σπιτι.
Και φυσικα αν χρειαστει θα ξανα κανω το ιδιο.
Και μια φωτο απο τη τελευταια τους βολτα μαζι.