Το «Μεγάλο Κραχ Ποιότητας Λογισμικού»: γιατί ανεχόμαστε εφαρμογές που καταρρέουν

Ένα άρθρο του Denis Stetskov στο Substack “From the Trenches” έγινε viral, υποστηρίζοντας ότι έχουμε αποδεχθεί την κατάρρευση στην ποιότητα λογισμικού. Εμβληματικό παράδειγμα που αναφέρει: η αριθμομηχανή του macOS να φτάνει σε κατανάλωση δεκάδων GB RAM—περιστατικό που παλιότερα θα οδηγούσε σε άμεση διόρθωση, αλλά σήμερα περνά συχνά χωρίς θόρυβο. Το κείμενο δεν αποδίδει το πρόβλημα στην τεχνητή νοημοσύνη· επισημαίνει πολυετείς τάσεις που η ΑΙ απλώς επιτάχυνε.

Οι αναφορές για διαρροές μνήμης δεν περιορίζονται σε μία εφαρμογή. Σε πραγματική χρήση, χρήστες περιγράφουν φαινόμενα που υποδηλώνουν προβλήματα σε κοινό υπόστρωμα του γραφικού περιβάλλοντος/παραθύρων, με εφαρμογές να “φουσκώνουν” απρόβλεπτα. Αντίστοιχα παραδείγματα εμφανίζονται σε δημοφιλή εργαλεία παραγωγικότητας και ανάπτυξης, όπου καταγράφεται εκθετική αύξηση στη χρήση RAM και Swap σε συγκεκριμένα σενάρια.

Πέρα από τα επιμέρους bugs, το άρθρο στέκεται στις δομικές αιτίες, οι οποίες είναι οι πολυεπίπεδες αρχιτεκτονικές, πιεστικοί ρυθμοί κυκλοφοριών και προτεραιοποίηση μετρικών “χαρακτήρων” έναντι της ανθεκτικότητας. Στο ίδιο πνεύμα, ευρύτερες αναλύσεις μιλούν για υποβάθμιση εμπειρίας (“enshittification”), δηλαδή σταδιακή επιδείνωση υπηρεσιών υπό επιχειρηματικές πιέσεις—όχι ως καθολική εξήγηση, αλλά ως χρήσιμο φακό ανάγνωσης των τάσεων.

Τι κάνουμε πρακτικά; Χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε την ποιότητα ως χωρητικότητα συστήματος, με σαφή στόχευση και πόρους. Αυτό σημαίνει προϋπολογισμός αξιοπιστίας (reliability budget), σταθερός πόρος για αποπληρωμή τεχνικού χρέους, και “κόφτες” που μπλοκάρουν παλινδρομήσεις πριν από την κυκλοφορία νέων δυνατοτήτων. Η ΑΙ έχει θέση κυρίως εκεί όπου αυξάνει την πειθαρχία της διαδικασίας—στη δημιουργία δοκιμών, στο fuzzing—και όχι ως συντόμευση που προσθέτει εύθραυστο κώδικα. Πρόκειται για πρακτικές μηχανικής, όχι για επικοινωνιακές εξαγγελίες.