Lakisss

Μετά την κατασκευή της βάσης του βεντιλατέρ και προσπαθώντας να φέρω το μηχανάκι Voge 300acx στα μέτρα μου, αποφάσισα να φτιάξω μια ζελατίνα. Αυτή του εργοστασίου είναι καθαρά διακοσμητική, αφού είναι μικροσκοπική.

 

 

Το ξεκίνησα για πλάκα αφού θεωρώντας ότι με την προηγούμενη εμπειρία μου στο plexiglass θα έβγαινε εύκολα, αλλά τελικά δεν ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα.

Αρχικά η πρώτη σπαζοκεφαλιά έχει να κάνει με το σχέδιο και το μέγεθος. Δεν ήθελα κάτι μεγάλο που να δείχνει παράταιρο με την μηχανή, αλλά να προστατεύει κάπως. Επίσης ήθελα να το βιδώσω στις υπάρχουσες (μικρές) βάσεις, και δεν ήξερα αν στα πολλά χιλιόμετρα θα κύρτωνε. Τέλος δεν ήξερα αν θα παραμόρφωνε το πεδίο μπροστά.

Με αυτά και μετά από πολλά σχέδια, κατέληξα σε αυτό που μου κάθισε καλύτερα στο μάτι. Το έφτιαξα σε χαρτί, το αποτύπωσα σε αλουμίνιο και κόπηκε με τη σέγα.

 

 

 

Επειδή η κατασκευή κρίνεται στη λεπτομέρεια, κάθε στάδιο θέλει πολύ προσοχή και υπομονή αλλιώς το έχασες. Ακολουθεί το φινίρισμα του αλουμινίου

 

 

Με τη βοήθεια του αλουμινίου, αποτυπώθηκε το σχήμα σε ένα κομμάτι πολυκαρβονικού τεσσάρων χιλιοστών.

 

 

 

Μην νομίζετε ότι διαθέτω φοβερά εργαλεία. Η καμπυλότητα της εργοστασιακής ζελατίνας αποτυπώθηκε στο αλουμίνιο, με την βοήθεια ενός ξαπλωμένου κουβά. Μεγάλη προσοχή και εδώ, ώστε να κουρμπαριστεί ομοιόμορφα.

 

 

 

Για να κλείσει η καμπύλη λίγο περισσότερο στις γωνίες, το δούλεψα σε έναν πυροσβεστήρα.

 

 

Στο μεταξύ το πολυκαρβονικό φινιρίστηκε και γυαλίστηκε, αλλά ξέχασα να τραβήξω φωτό.

Το δούλεψα όπως και το plexiglass, διαδοχικά νούμερα στα υαλόχαρτα και αλοιφή. Περιττό να πω ότι μου έβγαλε την πίστη...καμία σχέση με το plexi. Για κάποιο λόγο "δεν ακούει" αυτό το υλικό. Για να φέρω τα χοντρά στην αρχή, μόνο με ράσπα ξύλου έκανα δουλειά, και ξεκίνησα με 80αρι υαλόχαρτο. Ενώ έχω τρομερή υπομονή μου έσπασε τα νεύρα, σε βαθμό που δεν έκανα και το τέλειο γυάλισμα εις γνώσιν μου. Να πω την αλήθεια δεν είχα και εμπιστοσύνη στο επόμενο βήμα... 

 

 

Πάμε στο κρίσιμο στάδιο. Όταν με ρώτησαν στο μαγαζί πως θα την κουρμπάρω και τους είπα θα την φουρνίσω, με κοίταξε λοξά ο άνθρωπος. Είχε τα δίκια του...εδώ λίγο πριν μπει στον φούρνο.

 

 

Προς έκπληξή μου, πήγε τέλεια και εδώ. 

Το επόμενο βήμα ήταν η σωστή αποτύπωση των τρυπών ώστε να βιδώσει σωστά, και να κάτσει ίσια. Εδώ φαίνεται και η διαφορά μεγέθους με την εργοστασιακή.

 

 

 

 

Τελικό αποτέλεσμα.

 

 

 

 

 

 

Άκρως επιτυχημένη η ζελατίνα. Φτιάχτηκε δοκιμαστικά με χαμηλές προσδοκίες, αλλά σε ένα πρόσφατο ταξίδι είδα ότι τελικά κάνει δουλίτσα. Αν σκύψεις αρκετά δεν ακούς τίποτα (είμαι 1.81), ενώ δεν κυρτώνει μέχρι 155χλμ. που πήγα. Μάρτυρας και το μπουφάν, που σημάδια από έντομα δεν έχει στο στήθος αλλά από τους ώμους και έξω. Γλυκάθηκα, και σκέφτομαι να φτιάξω μία ακόμα πιο ψηλή μόνο για ταξιδάκια, άλλωστε με τις τέσσερις βίδες τοποθετείται σε 2-3 λεπτά.

 

Για τυχόν απορίες στη διάθεσή σας.

 

 

 

Καλημέρα/Καλησπέρα.

 

 

Θα σας παρουσιάσω μία μικρή κατασκευή, η οποία έγινε στην προσπάθεια να δώσω λύση σε ένα πρόβλημα που αντιμετώπιζα, και η ιστορία έχει ως εξής.

Τον χειμώνα αγόρασα μία μηχανή, και ξεκίνησα αμέσως το στρώσιμο του κινητήρα. Παρόλο τις χαμηλές θερμοκρασίες του καιρού και τις χαμηλές ταχύτητες, παρατήρησα υψηλές θερμοκρασίας λειτουργίας του κινητήρα. Το φαινόμενο συναντάται γενικότερα και σε άλλες μοτ/τες λόγω των φτωχών euro5 μιγμάτων στον θάλαμο καύσης, αλλά δεν είναι και ότι καλύτερο για τον κινητήρα.

 

Για να σας δώσω μια γενική εικόνα, το βεντιλατέρ ανάβει στους 93 βαθμούς και σβήνει στους 88. Το θέμα όμως είναι πόση ώρα παραμένει ψηλά η θερμοκρασία και πόσο συχνά δουλεύει το βεντιλατέρ. Μπαίνοντας στην άνοιξη και κατόπιν στους +30, η κατάσταση έγινε κουραστική, σε βαθμό του να κινείσαι στην εθνική με βεντιλατέρ αναμμένο. Στην πόλη ούτε λόγος.

 

Η μοτοσυκλέτα είναι η Voge 300acx μονοκύλινδρη, με μοτέρ αντεγραμμένο από Kawasaki klx300.

 

 

Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο στα 300αρια μοντέλα της εταιρίας. Κάποιοι έχουν δει 97 ακόμα και 100 βαθμούς, ενώ τα παράπονα υπάρχουν σε όλες τις χώρες. Η σημερινή κατασκευή δίνει την λύση με απλό τρόπο, και μάλιστα δεν υπάρχει παγκοσμίως, Το έχω ψάξει και το υπογράφω. Αφού σας έκανα όλη αυτή την εισαγωγή, πάμε να δούμε και την κατασκευή.

 

Βλέποντας το ψυγείο παρατήρησα κάτι που δεν μου άρεσε.

Το βεντιλατέρ βρίσκεται μέσα σε ένα καβούκι, η έξοδος του αέρα είναι από κάτω, και καταλαμβάνει σχεδόν όλη την επιφάνεια.

 

Είναι προφανές ότι το καβούκι μπλοκάρει την ροή του αέρα εν κινήσει. Περίμενα να στρώσω τον κινητήρα και έβγαλα το βεντιλατέρ.

 

 

 

Απορώ πραγματικά με το σκεπτικό της κατασκευής. Εδώ το καβούκι χωρίς τον fan.

 

 

Η απόφαση πάρθηκε και αγοράστηκε ένα κομμάτι αλουμίνιο πάχους τριών χιλιοστών. Τα χιλιοστά προέκυψαν εμπειρικά, αφού ήθελα να πάω εκ του ασφαλούς.

 

 

Έγιναν οι σχετικές μετρήσεις και τα κοψίματα με την σέγα.

 

 

 

 

Η βάση στην πρώτη της μορφή.

 

 

 

 

Ακολούθησε το δύσκολο κομμάτι, το στραντζάρισμα. Έκανα πρόβα διάφορα λαμάκια, και έπεσε πολύ πήγαινε-έλα στην στράντζα μέχρι να πετύχει η σωστή απόσταση του βεντιλατέρ από τα fins του ψυγείου. Ήθελα να κρατήσω τις εργοστασιακές αποστάσεις.

 

 

Κόπηκαν τα πόδια της βάσης, ανοίχτηκαν οι τρύπες, και έγινε πρόβα του βεντιλατέρ.

 

 

 

Οι βάσεις στο ψυγείο, και επιτέλους πρόβα επάνω. Έκατσε κουτί. 

Να πω εδώ ότι όλα αυτά έγιναν χωρίς ποτέ να κατέβει το ψυγείο, πράγμα που με ταλαιπώρησε ιδιαίτερα.

 

 

 

 

Βγάλσιμο πάλι και επιστροφή στο εργαστήριο. Θα μπορούσα να το αφήσω εδώ, αλλά με έτρωγε το κάτι παραπάνω. 

Αποφάσισα να αφαιρέσω υλικό από τα μπράτσα, αφού τα τρία χιλιοστά πάχους μου το επιτρέπουν. Η δημιουργία τρυπών αποκλείστηκε, φοβούμενος μην διαταράξει το air flow και κάνει θόρυβο όταν δουλεύει το βεντιλατέρ. Έπεσε λιμάρισμα ενώ έγινε και το φινίρισμα.

 

 

 

 

Μετά το λιμάρισμα. Στο κόκκινο βέλος μου ξέφυγε η σέγα και με εκνεύρισε, αλλά έγινε και δεν γυρίζει πίσω.

 

 

 

 

Μπορεί η αφαίρεση οπτικά να μην μοιάζει σπουδαία, αλλά συνολικά είναι σχεδόν η επιφάνεια ενός μπράτσου.

 

 

Έλεγα να το αφήσω έτσι αλλά το συνέχισα πάλι, αστάρωμα και σατινέ βάψιμο.

 

 

 

 

 

Σε ένα χαρτί πήρα χονδρικά την αποτύπωση της πατούρας του βεντιλατέρ στο πλαστικό.

 

 

 

Όσοι με έχετε παρακολουθήσει κατά καιρούς σε κατασκευές, αν μου μπει μια ιδέα θα την υλοποιήσω και ας είναι άσκοπη.

Με απασχολούσε η έδραση του μοτέρ στο αλουμίνιο και συγκεκριμένα η μεταφορά θερμοκρασίας, σε σχέση με το πλαστικό που ήταν παλιά. Ξέρω ότι το μοτέρ τώρα θα είχε καλύτερη τύχη σε σχέση με το καβούκι που το είχαν κλείσει και έβραζε, αλλά ήθελα να το δοκιμάσω.

Ψάχνοντας για υποψήφια κατάλληλα υλικά, κατέληξα σε ταινία προστασίας από την θερμότητα. Αντέχει (έτσι λένε) μέχρι 400 βαθμούς και πολλοί μονώνουν κομμάτια σε χώρο κινητήρα αυτ/των. Άλλωστε η ίδια η εταιρία είχε βάλει ένα κομμάτι στο πλαστικό καβούκι, γιατί δίπλα περνάει η εξάτμιση.

 

 

Παιδεύτηκα να την βρω αλλά χαλάλι. Το πάχος της είναι ελάχιστο.

 

 

 

 

Μπήκε και η ταινία.

 

 

 

Μπήκε και η προστασία από την εξάτμιση.

 

 

 

Τελικό αποτέλεσμα. Στις βίδες του fan μπήκε Loctile χρώματος μπλε.

 

 

 

 

Τοποθετημένο. Φρόντισα να το τραβήξω 5 χιλιοστά στα αριστερά από την αρχική του θέση, ώστε να το απομακρύνω από τον λαιμό της εξάτμισης. Ότι κερδίζεις καλό είναι, στις λεπτομέρειες κρίνονται κάποια πράγματα. Τέλος στις εργοστασιακές M8 βίδες που στηρίζουν την βάση, πρόσθεσα ανοξείδωτες ροδέλες ασφαλείας.

 

 

 

Εντυπώσεις.

Καμία σχέση, πλέον το μηχανάκι ψύχεται σωστά. Απλά ξέχασα τι σημαίνει θερμοκρασία. Ενδεικτικά εθνική με 30-31 βαθμούς ένδειξη περιβάλλοντος στο όργανο, έχω 78-79 μοτέρ από 88-90. Όσο το τρέχεις τόσο πέφτει. Το έχω πάει πορεία 130-140 με 82 μοτέρ. 

Βέβαια στην πόλη θα ανάψει βεντιλατέρ αλλά πολύ σπάνια, απλά με το που βρεις λίγο ανοικτό δρόμο και κινηθεί πέφτει πολύ γρήγορα. Επίσης μειώθηκε πολύ και ο θόρυβος του βεντιλατέρ εν λειτουργία. 

Τέλος κάτι ενδεικτικό του πόσο πνιγμένο ήταν το ψυγείο. Παρατήρησα ότι αν έχει αεράκι και σταματάς για παράδειγμα για 3-5 λεπτά, βάζοντας ξανά μπροστά έχει πέσει αισθητά η θερμοκρασία. Αποβάλει μέχρι και σταματημένο πιο εύκολα.

 

 

Για τυχόν απορίες στη διάθεσή σας.