nikos3388

Παιδιά συγγνώμη που το γράφω εδώ αλλά δεν είχα πού αλλού να το γράψω, γιατί αποτελεί κι αυτό κατά κάποιο τρόπο μια είδηση που ασφαλώς όλοι γνωρίζουμε...Οι μη κερδοσκοπικές ιστοσελίδες στις μέρες μας σπανίζουν. Πράγματι ελάχιστα sites υπάρχουν χωρίς τη χρηματοδότηση των διαφημιζόμενων εταιριών.. Το λέω αυτό γιατί 2 χρόνια τώρα τέτοια εποχή, μπαίνοντας στη σελίδα της wikipedia βλέπω την προσπάθεια που κάνει ο ιδρυτής της, Jimmy Wales, για να την κρατήσει στη ζωή μέσω όποιοας δωρεάς μπορεί. Πραγματικά αν κοιτάξουμε την αναλογία σε server και εργαζόμενους θα εντυπωσιαστούμε με το γεγονός ότι η ιντερνετική αυτή εγκυκλοπέδια βρίσκεται στις 5 πρώτες ιστοσελίδες σε επισκεψιμότητα..και είναι κρίμα να κλείσει. Γιατί ξέρω ότι όλοι μας όταν ζητήσουμε κάτι το βρίσκουμε εκεί με μερικά κλικ απότ ο ποντίκι μας. Και γιατί οι κάθε είδους αφιλοκερδείς δραστηριότητες σε μια εποχή οικονομικού επεκτατισμού πρέπει να εξαίρεται...Μακάρι να συνεχιστεί το έργο της για καιρό ακόμα...

Παιδιά δεν ξέρω αν το μάθατε, αλλά μόλις η ελευθεροτυπία μετά από σχεδόν 40 χρόνια διαρκούς λειτουργίας βάρεσε φαλιμέντο...και η κατρακύλα συνεχίζεται...

. Έχεις απόλυτο δίκιο για τον πραγματικό σκοπό του δημοψηφίσματος. Παρ' όλα αυτά δεν είναι και τόσο ασφαλές να φύγουμε από το ευρώ καθ' ότι χάνουμε μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προιόν).Η επιστροφή στη δραχμή είναι μια παρακινδυνευμένη επιλογή για μία χώρα που έχει μεγάλο εμπορικό έλλειμμα και στηρίζεται σε συναλλαγματικούς πόρους για την κάλυψή του, όπως είναι ο τουρισμός και η ναυτιλία. Οι συναλλαγματικοί πόροι απαιτούν σταθερό και ισχυρό νόμισμα. Αντίθετα, είναι επιλογή για χώρες με πλεονασματικό εμπορικό ισοζύγιο.

Ξάδελφε Γιώργο εγώ 17 είμαι ακόμα, άρα στο δημοψήφισμα, αν γίνει, δε θα ψηφίσω. Οπότε μάλλον προβληματίζομαι τσάμπα. Πάντως πιθανότατα μπορεί να θιχτεί και το σενάριο για εκλογές,αν ψηφιστεί όχι, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει πράγματι αυτή η περίπτωση. Πάντως θα σε παρακαλούσα, επειδή έχεις 160 σελίδες να διαβάσεις, να διευθετήσεις αυτό το ζήτημα προς το παρόν

Ρε παιδιά ή εγώ είμαι πλ χαζός ή ο Γιωργάκης τα έχει κάνει μαντάρα...είναι δυνατόν αναρωτιέμαι, να συμφωνείς πρώτα με τους Ευρωπαίους για να μας φέρεις εδώ π μας έφερες και μετά να κάνεις δημοψήφισμα?Για να ψηφίσεις τι?Αφού τα χαρτιά υπογράφτηκαν...Ρε Γιωργάκη πες μου ειλικρινά...πριν υπογράψεις δεν έπρεπε να κάνεις δημοψήφισμα?

Η απάντηση στην ερώτησή σου είναι λίγο περίπλοκη. Ναι μεν μπορεί μια χώρα να κυρήξει το χρέος της απεχθές, ακόμα και στη σημερινή εποχή του οικονομικού επεκτατισμού.Παράδειγμα είναι το Εκουαδόρ, το οποίο τον Δεκέμβρη του 2008 ανακοίνωσε πλήρη παύση πληρωμών, χωρίς να κηρύξει πτώχευση. Ο πρόεδρος της χώρας Κορέα, αφού συγκρότησε μια διακομματική επιτροπή υπό τον γενικό εισαγγελέα της χώρας που εξέτασε το σύνολο των συμβάσεων δανεισμού της χώρας, ανακοίνωσε ότι το Εκουαδόρ δεν δεσμεύεται να πληρώσει ένα «ανήθικο και παράνομο» χρέος, που υπήρξε προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας σε βάρος του λαού του. Απευθύνθηκε επίσης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία στάθηκε στο πλευρό της χώρας, αναγνωρίζοντας το δικαίωμά της να μην πληρώσει χρέη που δημιούργησαν οι προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις και έτσι δεν κουνήθηκε φύλλο εναντίον του Εκουαδόρ. Και μιλάμε για μια χώρα με πληθυσμό περί τα 13,6 εκατ. κατοίκους και με ΑΕΠ (2008) λίγο πάνω από το 16% του αντίστοιχου ΑΕΠ της Ελλάδας!Για να απαντήσω τώρα στην ερώτησή σου μια χώρα χρειάζεται τα εξής: Για να προχωρήσει μια χώρα σε μονομερή παύση πληρωμών απαιτείται πρώτα και κύρια πολιτική βούληση. Απαιτείται υπεύθυνη κυβέρνηση που να προτάσσει πάνω απ’ όλα το καλό της χώρας και του λαού της. Φανταστείτε μόνο μια κυβέρνηση που αντί να αναζητά την «αποκατάσταση της αξιοπιστίας στις αγορές», βγαίνει και ζητά την συμπαράσταση, την μαχητική στήριξη του λαού για να προχωρήσει σε μονομερή παύση πληρωμών, ώστε να μην επιβάλει τα μέτρα λιτότητας και ασφυξίας που απαιτούν οι δανειστές και τα όργανά τους. Φυσικά η παύση πληρωμών είναι μόνο το πρώτο βήμα. Είναι ένα αμυντικό μέτρο για να διασωθούν οι τεράστιοι πόροι που πηγαίνουν στην αποπληρωμή των χρεών. Το πρόβλημα που προκύπτει αμέσως με την παύση πληρωμών είναι διπλό: - Αφενός, τι πρέπει να γίνει για να θωρακιστεί η χώρα απέναντι τους εκβιασμούς και τις πιέσεις των αγορών, που είναι φυσικό να ενταθούν μπροστά στο ενδεχόμενο της παύσης πληρωμών. - Αφετέρου, πώς πρέπει να αξιοποιηθούν οι πόροι που διεσώθησαν, αλλά και οι πόροι που διαθέτει συνολικά η ελληνική οικονομία και κοινωνία, έτσι ώστε να ορθοποδήσει η χώρα και ο λαός της και να μπει σε μια νέα τροχιά ορθολογικής ανάπτυξης προς όφελος των εργαζομένων και του τόπου. Τα ερωτήματα αυτά είναι απολύτως βάσιμα. Γι’ αυτό και η παύση πληρωμών δεν έχει ουσιαστικά κανένα πρακτικό νόημα, αν δεν συνοδευτεί με ένα πακέτο άμεσων μέτρων θωράκισης της οικονομίας και της χώρας από τυχόν εκβιασμούς και πιέσεις. Αυτά τα μέτρα πρέπει να είναι τα εξής: Πρώτο, η άμεση επιβολή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίου ώστε να σταματήσει η φυγή του στο εξωτερικό. Αυτό μπορεί να γίνει π.χ. επιβάλλοντας έναν αποτρεπτικό φόρο της τάξης του 80-90% για κάθε ευρώ που πηγαίνει σε καταθέσεις, μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, κλπ., του εξωτερικού. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα ιδιωτικά κεφάλαια που έχουν επωφεληθεί από το κοινό νόμισμα και την ελευθερία κίνησης και βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό ανέρχονταν στα τέλη του 2009 σε πάνω από 160 δις ευρώ. Αυτό πρέπει έτσι ή αλλιώς να σταματήσει γιατί αποτελεί τρομακτική πληγή για την ελληνική οικονομία. Δεύτερο, η εθνικοποίηση των βασικών τραπεζών της χώρας, ώστε να χτυπηθεί αποφασιστικά το κύκλωμα χρηματοπιστωτικής αγυρτείας και τοκογλυφίας που πνίγει τη χώρα. Να λυτρωθούν νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις από την σαράφικη πρακτική των τραπεζών. Να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος των χρεωγράφων που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών με αποτέλεσμα να έχουν εκτινάξει την αξία του τραπεζικού ενεργητικού σε σχεδόν 2 φορές το ΑΕΠ της χώρας. Τρίτο, η έξοδος της χώρας από το ευρώ και την ΟΝΕ. Κι αυτό γιατί το ευρώ είναι το μόνο αποτελεσματικό μέσο εκβιασμού και πίεσης της χώρας. Εκτός ευρώ όλες οι απειλές είναι μόνο λόγια. Κι όχι μόνο αυτό. Όσο η χώρα βρίσκεται μέσα στην ΟΝΕ είναι εκτεθειμένη στις επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας και λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της Ευρωζώνης. Φυσικά, η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη σήμερα, θα πυροδοτήσει τέτοια κρίση στο ίδιο το ευρώ, θα πυροδοτήσει τέτοιες λαϊκές αντιδράσεις εναντίον του και στις άλλες χώρες της ευρωζώνης, που είναι πολύ πιθανό να δούμε την έκλειψή του. Αυτό φοβούνται και τα διευθυντήρια της ευρωζώνης. Το μόνο που μπορεί να κάνουν οι αγορές απέναντι σε μια αποφασισμένη χώρα και έναν ακόμη πιο αποφασισμένο λαό, είναι να μηδενίσουν την πιστοληπτική του ικανότητα. Κι έτσι να μην μπορεί η χώρα να αντλήσει κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές ομολόγων. Όμως αυτό δεν αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα. Κι αυτό γιατί η συμμετοχή των κρατικών ελλειμμάτων στο δημόσιο δανεισμό κινείται λίγο πάνω από το 3%. Αυτό σημαίνει ότι, αν απαλλαγεί η χώρα από την εξυπηρέτηση των δανείων, οι πραγματικές δανειακές ανάγκες, ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, είναι ασήμαντες. Θα πρέπει όμως και η παύση πληρωμών να συνοδευθεί από μια ριζικά διαφορετική αναπτυξιακή πορεία, η οποία δεν θα στηρίζεται σε κερδοσκόπους επενδυτές, σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μονοπώλια, αλλά στις άμεσες ανάγκες και το εισόδημα του εργαζόμενου. Μόνο έτσι μπορεί να ορθοποδήσει η οικονομία, να ανασυγκροτηθεί σε παραγωγική βάση η εγχώρια αγορά και να οικοδομηθεί ένα ριζικά διαφορετικό κράτος από το σημερινό. Μόνο έτσι δεν θα χρειάζεται το δημόσιο να καταφύγει ξανά στη διεθνή κερδοσκοπία για δανεισμό.

Πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο ονόματι 'Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου' του John Perkins, το οποίο κατα κάποιο τρόπο μας ωθεί στην εύρεση του μίτου της Αριάδνης για τα σενάρια χρεωκοπίας. Στο εν λόγω βιβλίο γίνεται αναφορά στους μηχανισμούς με τους οποίους οι Ηνωμένες Πολιτείες, μέσω επίλεκτων οργανώσεων, κινεί τα νήματα της παγκόσμιας οικονομίας. Πώς γίνεται αυτό? Όταν υπάρξει ανάγκη, ένας πράκτορας (ο οικονομικός δολοφόνος) προσεγγίζει τον ηγέτη μιας χώρας και του ζητά , με αντίτιμο τη ζωή του αν αρνηθεί, να συνάψει δάνεια με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ώστε να προχωρήσει σε έργα ανάπτυξης, τα οποία με τη σειρά τους ανατίθενται σε αμερικανικές κατασκευαστικές εταιρείες-μεγαθήρια, με αποτέλεσμα τα λεφτά να επιστρέφουν δυο φορές στις αμερικανικές αγορές. Στη συνέχεια η χώρα αυτή, μη μπορώντας να καλύψει τα έξοδα χρεοκοπεί και καταντά υποχείριο στα χέρια των ΗΠΑ, παρέχοντάς της πρώτες ύλες ή πολιτική 'σιωπή' και συνεπώς ανοχή. Όποιος από την άλλη δε συμφωνήσει με τις αμερικανικές επιταγές γίνεται βορά των 'τσακαλιών' της CIA. Μυστηριώδεις θάνατοι προέδρων όπως τα αεροπορικά δυστυχήματα των σοσιαλιστών Τορίχος και Ρόλντος σε Παναμά και Εκουαδόρ αντίστοιχα παραμένουν άλυτοι (το γιατί βέβαια είναι ευνόητο αν αναλογιστεί κανείς την υπερκερδοφόρα εκμετάλλευση της Διώριγας και τα πετρέλαια του Εκουαδόρ). Βέβαια οι αμερικανικές εφημερίδες και η ίδια η κυβέρνηση καταδίκασε τον συγγραφέα του βιβλίου ως παράφρονα και φαντασιόπληκτο. Τα υπόλοιπα τα αφήνω σε σας να τα ξεδιαλύνετε...

Πράγματι, η Ιταλία παρουσιάζεται να έχει όλα εκείνα τα 'κουσούρια' που οδηγούν εξπρές στην καταστροφή :Υψηλό χρέος ( μετά το 1991 δεν έχει πέσει κάτω από το 100% του ΑΕΠ), χαμηλή ανάπτυξη (μέσο ετήσιο ρυθμό 0,75% τα τελευταία 15 χρόνια!!), μαύρη οικονομία ( αντιστοιχεί στο 25% του ΑΕΠ), φοροδιαφυγή (τα αδήλωτα εισοδήματα ξεπέρασαν τα 50 δις ευρώ το 2010), ενδοκυβερνητικές διχόνοιες, δυσκίνητους κρατικούς μηχανισμούς. Ένα εκρηκτικό κοκτέιλ ικανό (δεδομένου του μεγέθους της ιταλικής οικονομίας) να τινάξει στον αέρα την ευρωζώνη. Μπερλουσκόνι welcome to the club!!

Όλα τα προηγούμενα π είπες είναι πολύ σωστά εκτός από μία πολύ μικρή λεπτομέρεια. Τα ζεστά δις ευρώ που θα ενισχύσουν τις τράπεζες θα είναι η λύση της τελευταίας στιγμής σε περίπτωση που, μετά από την πώληση των θυγατρικών τους εταιριών στην ανατολική Ευρώπη, οι ελληνικοί τραπεζικοί όμιλοι δεν είναι ικανοί να καλύψουν τη χασούρα για το ' αμάρτημά ' τους να δανείσουν στο ελληνικό κράτος. Σε καμμία περίπτωση δεν παίρνω τη μεριά των τραπεζών, οι οποίες είναι κατά μεγάλο μέρος υπεύθυνες για την κατάσταση της χώρας, αλλά σκέψου πόσο θα υποχωρήσει η όποια ανάπτυξη, αν χαθούν τα ' παραρτήματα' των τραπεζών μας στα Βαλκάνια, πράγμα το οποίο θα αποδυναμώσει τις τράπεζες σε επίπεδα ρευστότητας. Και ποιος θα πληχθεί από την απουσία ρευστότητας? Πάλι ο λαός

Εγώ έχω να κάνω μια ερώτηση : δεν το καταλαβαίνει η Τρόικα ότι με το τόσο φοβερό της 'κούρεμα' οι ελληνικές τράπεζες θα έχουν τρομερή ζημία? Αναλυτικότερα, η Κύπρου θα χάσει 500 εκατομμύρια, η Marfin 600, 1,5 δις το Τ.Τ, 1,8 δις η Αγροτική, 1,9 δις η Πειραιώς, 2,7 δις η Alpha-Eurobank, 3,5 δις η Εθνική (σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο γνωστής εφημερίδας). Αυτό δε σημαίνει ότι τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα? Δε σημαίνει ότι οι τραπεζικοί αυτοί όμιλοι θα επιχειρήσουν να καλύψουν το κενό με απολύσεις? Και τα πειράματα θα συνεχίσουν, με την Ελλαδίτσα να παίζει πια ρόλο κομπάρσου στο 'μνημονιακό' παρασκήνιο...να δω τι άλλο θα δούμε

Βίκτωρα χαλάρωσε με τους άθεους!! Ούτε προπαγάνδα να έκανες

well, nevermind . Εγώ φταίω π ασχολήθηκα

Λοιπόν επειδή διάβασα όλα τα παραπάνω σχόλια θα ήθελα να πω τη γνώμη μ. Απλά πιστεύω πως δεν μπορεί ο σημαντικότερος εφευρέτης να είναι τόσο πρόσφατος ( πχ πριν δύο αιώνες), γιατί κατά τη γνώμη μ είναι πολύ πιο δύσκολο να σκεφτεί το ανθρώπινο μυαλό μια εφεύρεση, έναν οποιοδήποτε μηχανισμό χωρίς να έχει έτοιμη οποιαδήποτε εικόνα ή οποιοδήποτε πρότυπο, από το να ζει σε μια προοδευτική κοινωνία όπου υπάρχει δημοκρατία και γενικά ελευθερία του λόγου και όχι καταπίεση, περιθωριοποίηση των νεωτεριστών ή και ακόμα φίμωση της όποιας προόδου. Επίσης αν το σκεφτούμε αναλογικά, τι είναι πιο σπουδαίο στη μουσική? Ένα κλασικό έργο το οποίο επηρέασε με τη διάρκειά του τις επόμενες γενιές ή ένα ροκ κομμάτι το οποίο οφείλει εμμέσως την ύπαρξή του στο πρώτο? (χωρίς να σημαίνει ότι υστερεί σε σχέση με το πρώτο). Σε μια εποχή στην οποία οποιαδήποτε αντίθεση στο κατεστημένο οδηγούσε σε αφορισμό από θρησκευτικούς άρχοντες, όπου ενισχυόταν ο σκοταδισμός και η τιμωρία ήταν ο απαγχονισμός ή ο αποκεφαλισμός και χωρίς να έχουν λάβει χώρα οι μεγάλες πνευματικές κινήσεις (Αναγέννηση, Διαφωτισμός κλπ) πιστεύω πως ήταν πολύ δύσκολο για τον άνθρωπο να μπει σε προβληματισμό για να δημιουργήσει το οτιδήποτε κανούριο. Και κάτι τελευταίο : Τι πιστεύετε πως θα ήταν πιο εύκολο? Η εφεύρεση της ρόδας, του κοχλία και του υπομόχλιου ή η εφεύρεση των μεγάλων σημερινών συσκευών χωρίς να θέλω να κατονομάσω? Αυτά ήθελα να πω και θα ήθελα τη γνώμη σας.