alt_ctrl_del

Σε έναν ακόμη πόλεμο που το τίμημα πληρώνουν απλοί άνθρωποι, βλέποντας τα χωριά και τις πόλεις τους να ισοπεδώνονται, από δύο πλευρές που αγωνίζονται "για το καλό τους", ίσως τελικά η πλευρά του καλού να μη βρίσκεται σε αυτούς που στέλνουν όπλα. Ίσως να βρίσκεται μόνο σε αυτούς που στέλνουν φάρμακα, δένουν γάζες, μοιράζουν νερό και ψωμί, ή σκεπάζουν με κουβέρτες συνανθρώπους τους. Όσοι άρχισαν τις τελευταίες ημέρες να κόπτονται για το καλό του Ουκρανικού λαού και για την ανάγκη στήριξης της εκλεγμένης κυβέρνησης προφανώς θεωρούν πως η ανατροπή μιας προηγούμενης εκλεγμένης κυβέρνησης (το 2014), ήταν "Επανάσταση της Αξιοπρέπειας", όπως φρόντισαν να την εμφανίσουν και στη wikipedia με "τελευταία τροποποίηση στις 21:36, 26 Φεβρουαρίου 2022". Κι έχει ενδιαφέρον να δει κανείς με πόσο πάθος η "δύση", παλεύει για την ελευθερία των ιδεών, του τύπου και της πολύπλευρης ενημέρωσης, κλείνοντας και φιμώνοντας μέσα, απόψεις ή ακόμα και έργα που δεν είναι πολύ αρεστά. Ίσως όμως, καθώς η ύλη στον παγκόσμιο ιστό είναι πια τεράστια, και δεν είναι εύκολο να ελεγχθεί, να έχουν ξεμείνει κάποιες πληροφορίες για αυτή την "επανάσταση" που κόστισε και τότε ένα σωρό ζωές, και εγκαθίδρυσε ένα βολικό, συνεργάσιμο, αλλά κυρίως "δημοκρατικό" καθεστώς για τους δυτικούς. Όπως για παράδειγμα σε τοπικά κανάλια έχουν ξεμείνει εικόνες και video από τη δημοκρατικότητα και την αξιοπρέπεια εκείνης της "επανάστασης", με τους επίδοξους δημοκράτες, να ασκούν το δημοκρατικό τους δικαίωμα πάνω σε αυτούς που δεν γούσταραν. Η δε δημοκρατικότητα και η ανάγκη για ελευθερία, συμφιλίωση και ειρήνη τους είχε ωθήσει να τοποθετήσουν ως μεταβατικό πρωθυπουργό τον Αρσένι Γιατσενιουκ, ο οποίος από το γραφείο της Ιντερπόλ της Ρωσίας έχει ζητηθεί να τεθεί στη λίστα διεθνών καταζητούμενων για την συμμετοχή του σε επιθέσεις κατά τον πόλεμο στην Τσετσενία. Μεγάλο ποσοστό των προηγούμενων αξιωματούχων του κράτους και δημ. υπαλλήλων καθαιρέθηκαν και οι εκλογές που ακολούθησαν ήταν φυσικά όσο δημοκρατικές έπρεπε. Για να εμπεδωθεί δε η δημοκρατία, έγιναν και μερικές εκκαθαρίσεις σε Οδησό, Μαριούπολη και μια σειρά άλλες πόλεις που δεν έλεγαν με τίποτα να εκδημοκρατιστούν, μπαίνοντας με στρατό ακόμα και στα τοπικά αστυνομικά τμήματα. (Ίσως θυμίζουν κάτι οι σκηνές με άοπλους πολίτες να μπαίνουν μπροστά σε ερπυστριοφόρα). Όπως φαίνεται, κάθε λίγα χρόνια οι ίδιοι ταλαίπωροι κάτοικοι που προσπαθούν να χτίσουν πάνω στα συντρίμια της προηγούμενης "απελευθέρωσης", δέχονται μια νέα επίθεση για το καλό τους. Τώρα εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε οπλισμένους νεο-ναζί από όλη την ευρώπη και στα πυροβόλα ενός ακόμη "απελευθερωτικού" στρατού, πρέπει να αισθάνονται πολύ καλά που όλος αυτός ο κόσμος παλεύει για την ευημερία και τη δημοκρατία τους. Βεβαίως την ίδια ώρα που άνθρωποι κρύβονται στα χαλάσματα, οι επίδοξοι υπερασπιστές της δημοκρατίας, δέχονται σωρηδόν παραγγελίες για "αμυντικά", "δημοκρατικά" οπλικά συστήματα που είχαν πιάσει αράχνες, και το περιβαλλοντικά επιζήμιο σχιστολιθικό αέριο που είχε καταστεί από την πτώση τιμών των ορυκτών καυσίμων ασύμφορο, και οδηγούσε εταιρείες εξόρυξης στην πτώχευση, ξαφνικά παρουσιάζεται ως "σανίδα σωτηρίας". Τουλάχιστον οι παγκόσμιοι εκδημοκρατιστές, για να προασπίσουν τα συμφέροντα του "ελεύθερου" κόσμου, φροντίζουν να αυξηθεί η παραγωγή και να διευκολυνθεί η εξαγωγή πετρελαιοειδών από δημοκρατικές χώρες όπως το Αζερμπαϊτζάν, το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Αίγυπτος, το Ιράκ, το Ιράν, η Βενεζουέλα. Κι αν κάποιος αναρωτηθεί "μα αυτές οι χώρες δεν είναι δημοκρατικές ρε παιδιά", η αφοπλιστική απάντηση που αποδίδεται στον Ρούσβελτ ίσως να ισχύει ακόμα. (Όταν ο γραμματέας Sumner Welles του είπε σε συζήτηση για τις σχέσεις με τον Σομόζα, αδίστακτο δικτάτορα της Νικαράγουα, "μα αυτός είναι κάθαρμα", και εκείνος αποκρίθηκε "μπορεί να είναι κάθαρμα, αλλά είναι το δικό μας κάθαρμα." )

Με τόσο προκλητικές δηλώσεις ακόμα και κατά την ανακοίνωση της πρόσκλησης, η αποδοχή της μοιάζει από μόνη της προβληματική. Ελληνοτουρκικά: Συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν την Κυριακή | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ WWW.KATHIMERINI.GR Συνάντηση με τον Τούρκο πρόεδρο, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, θα έχει την Κυριακή, 13 Μαρτίου, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.

Για την αποστολή στρατιωτικού υλικού και την υποτιθέμενη εγγραφή αμοιβαιότητας, που θα μπορούσε να προσφέρει μέσω του θυμικού, η ιστορία διδάσκει να μην κρατάμε μεγάλο καλάθι. Τέτοιου είδους κινήσεις έχουν αγνοηθεί πολλάκις κατά το παρελθόν, όταν το συμφέρον κρατών έγειρε προς την άλλη πλευρά. Όταν έχουν αγνοηθεί και καταπατηθεί ενυπόγραφες συνθήκες κατά συρροή, μια τέτοια κίνηση συμβολισμού δεν πρόκειται να δημιουργήσει μεσοπρόθεσμο όφελος. Πιο πιθανό είναι να ρίξει λάδι στη φωτιά και να ενισχύσει βραχυπρόθεσμα το πρόβλημα των σχέσεων με τη δύναμη που όπως όλα δείχνουν σε λίγο καιρό θα φιλοξενεί όχι μόνο τους υφιστάμενους 300.000 ομογενείς, αλλά επιπρόσθετα άλλες περίπου 150.000 Ελλήνων που εγκλωβίστηκαν στα παράλια του Εύξεινου πόντου. Και με αυτή τη δύναμη θα έπρεπε για προφανείς λόγους να έχουμε διατηρήσει ορισμένους διαύλους επικοινωνίας, παρά την δικαιολογημένη καταδίκη της εισβολής. Όσο για τις ευχαριστίες και την αρχή αμοιβαιότητας. Αρκεί κανείς να δει τις πρόσφατες δηλώσεις του Ζελένσκι, που έχει προχωρήσει σε τουλάχιστον δύο από τα διαγγέλματά του, σε ύμνους προς την πλευρά του Ερντογάν, που δεν έδωσε τίποτα με το αζημίωτο και μάλιστα δεν προχώρησε ούτε καν σε κυρώσεις προς τη ρωσική πλευρά. Του Ερντoγάν που προς το παρόν επαυξάνει τις πωλήσεις της πολεμικής του βιομηχανίας, διατηρεί ανοιχτούς τους διαύλους για τον ρωσικό τουρισμό, αφήνει ελεύθερες τις πτήσεις ρωσικών αερογραμμών πάνω από τον εθνικό τους εναέριο χώρο, απολαμβάνει άμεσα και έμμεσα έσοδα από τη λειτουργία των αερογραμμών και αεροδρομίων, και παράλληλα κρατά το ρόλο του διαμεσολαβητή για να χτίσει την εικόνα του αν οποιαδήποτε προσπάθεια συνεννόησης ευοδωθεί.

Προπαγανδιστές οι άτιμοι οι Κούρδοι. Τουλάχιστον η κυβέρνηση εδώ φροντίζει ώστε το κοινό να μην αλλοτριώνεται παρακολουθώντας έργα από την πηγή του κακού. Μπορούμε να εμβαθύνουμε στον πολιτιζμό με τα υπερθεάματα που μας προμηθεύουν με το αζημίωτο οι φίλοι μας οι τούρκοι, που στο κάτω κάτω δεν έχουν κάνει και καμιά εισβολή πρόσφατα (αν εξαιρέσουμε την Κύπρο, τη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ, τη "φιλική" συμμετοχή στον πόλεμο κατά της Αρμενίας, τον πόλεμο στη Σομαλία, και αν όσο γράφεται το κείμενο προλάβουν και μπουκάρουν και πουθενά αλλού, θα γράψουμε άλλη μια σειρά δε χάθηκε ο κόσμος). Αν μας τελειώσουν τα καύσιμα, όλο και κανένα βιβλίο του Τολστόι, του Ντοστογιέφσκι, ή του Τσέχωφ θα βρεθεί για να ρίξουμε στην πυρά. Κι αν μας τελειώσει το ψωμί, θα το ρίξουμε στον Καρβέλα (που έλεγε κι ο Κλυνν).

Συμφωνώ με το επιχείρημα περί επιλογής χώρας κατασκευής, αλλά η Candy στην Τουρκία κατασκευάζει εστίες, φούρνους, στεγνωτήρια και πλυντήρια πιάτων. (Δεν είχε μονάδα κατασκευής πλυντηρίων ρούχων). Εταιρείες που παράγουν πλυντήρια ρούχων στην Τουρκία είναι μεταξύ άλλων οι Indesit, Ariston, Whirlpool, Finlux, Vestel, Beko, Bosch, Siemens. Μονάδες παραγωγής πλυντηρίων ρούχων η Candy έχει στην Ιταλία, στην Κίνα και στη Ρωσία. Σε κάθε περίπτωση για να διαπιστώσει κανείς τη χώρα προέλευσης του εκάστοτε πλυντηρίου, βοηθά μια γρήγορη επίσκεψη σε κατάστημα που έχει δείγμα προσφέρει περισσότερες πληροφορίες.

Αυτή η λογική μπορεί να λειτουργήσει όταν έχεις υψηλότερο ΑΕΠ, ή έστω παρόμοια κονδύλια για στρατιωτικό εξοπλισμό. Όταν όμως αυτός που ανταγωνίζεσαι έχει υψηλότερες στρατιωτικές δαπάνες, τότε οι πωλητές κάνουν συνήθως αυτό που κάνει η "φιλειρηνική" και "καθώς πρέπει" Γερμανία. Αποτροπή οικονομικών κυρώσεων, ανούσιο εμπάργκο σε ό,τι δεν θα είχαν πιθανότητες να πουλήσουν τα επόμενα χρόνια και συνέχιση των πωλήσεων σε ό,τι τους αποδίδει οικονομικά. Το τίμημα το πλήρωσαν ήδη άλλοι λαοί, καλό θα ήταν να υπάρξει έστω και όψιμα κάποιος εξορθολογισμός στις επιλογές που κάνει η χώρα.

Στο θέμα των επιλογών στο υλικό αμυντικής θωράκισης της χώρας (και όχι μόνο), μοιάζει προφανές πως πολλές από τις επιλογές γίνονται πρόχειρα, χωρίς επαρκή προγραμματισμό και με βασικό γνώμονα την προσπάθεια της εκάστοτε ηγεσίας να μοιράσει την πίτα του Υπ. Αμ. αφήνοντας ευχαριστημένους όσο το δυνατόν περισσότερους "καλοφαγάδες". Θα είχε ενδιαφέρον για παράδειγμα να απαντηθεί ποια ακριβώς χρήση θα έχουν τα F-35 σε μια χώρα που παρακολουθεί εχθρικά αεροσκάφη να κάνουν βόλτες πάνω από τον εθνικό εναέριο χώρο. Τί νόημα δηλαδή έχει η αγορά ενός πανάκριβου αεροσκάφους, που έχει ως stealth κυρίως επιθετικό χαρακτήρα, υψηλό λειτουργικό κόστος, υψηλό κόστος απόκτησης και είναι απρόσφορο για αναχαιτίσεις. Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα κράτος το οποίο έχει μεγαλύτερη ανοχή στις απώλειες ανθρώπων (ακόμη και σε επεκτατικούς πολέμους), με πληθυσμό αυξανόμενο και φανατισμένο, τότε η λογική κίνηση θα ήταν να αναζητήσεις λύσεις προηγμένες τεχνολογικά που θα μπορούσαν να έχουν μικρότερο ρίσκο για απώλειες ζωών, σχετικά χαμηλό κόστος χρήσης και συντήρησης, και την πιθανότητα κατασκευής και ανάπτυξης εγχωρίως (τουλάχιστον κάποιων τμημάτων τους) για να εκμεταλλευτείς το επιστημονικό δυναμικό σου και να δημιουργήσεις θέσεις εργασίας. Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη/οχήματα/πλεούμενα, θα μπορούσαν να εξετασθούν ως τέτοιες λύσεις. Αντ' αυτού οι κινήσεις που συνήθως γίνονται, φαίνεται να έχουν μια τελείως διαφορετική λογική και να εξυπηρετούν διαφορετικούς σκοπούς. Δεν είναι τυχαίο πως ένα μεγάλο μέρος από την εγχώρια "μεγαλοεπιχειρηματική" τάξη ταϊζεται πλουσιοπάροχα από κρατικές αμυντικές δαπάνες. Και όχι για κατασκευή/ανάπτυξη συστημάτων, αλλά κυρίως για το ρόλο μεσάζοντα στις πωλήσεις ξένων ομίλων.

Οι Γερμανοί πούλησαν παράνομα στην Τουρκία λογισμικό παρακολουθήσεων! Τι σχέση έχει με τις υποκλοπές στην Ελλάδα;

Το «μαγικό χέρι» του Βερολίνου απέτρεψε το εμπάργκο όπλων στην Τουρκία

Αυτό που ξέχασε να αναφέρει η γηραιά θαυμάστρια του Ταγίπ, είναι πως το κράτος του αγαπημένου της νεο-σουλτάνου, έχει συμβάλλει καθοριστικά και με πολλαπλούς τρόπους στον ξεριζωμό ανθρώπων από τις εστίες τους, εξοπλίζοντας, επιδοτώντας, και μεταφέροντας ένα ασκέρι από ισλαμοφασίστες από τη Μ.Α. στη Β.Αφρική και ξανά στην Ασία, προκαλώντας ανάφλεξη σε περιοχές και προάγοντας παράλληλα ένα σύγχρονο δουλεμπόριο. Έτσι αξιοποιούνται μεταξύ άλλων και τα γερμανικά όπλα, των οποίων είναι ο φανατικότερος και πιο πιστός αγοραστής ο Ταγίπ και τα οποία η "ευαίσθητη" βορειοευρωπαϊκή ελίτ καθόλου δεν ενοχλείται όταν κατευθύνονται στους αγαπημένους της δικτατορίσκους. Κι επειδή συχνά γίνονται ενθουσιώδεις αναφορές στην προσωπικότητα της συγκεκριμένης καγκελαρίου και στην αντοχή της στο πόστο της επί πολλά χρόνια, χρήσιμο ίσως είναι να εξετάσουμε αν στα χρόνια αυτά, η λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών έχει κάνει ουσιώδη θετικά βήματα και αν η εμπιστοσύνη των πολιτών σε αυτούς έχει ενισχυθεί ή αποδυναμωθεί. Κρίνοντας από τις φυγόκεντρες τάσεις που αναπτύσσονται ολοένα και εντονότερα σε πολλές από τις χώρες που συμμετέχουν, η παρουσία και η πορεία της σε ευρωπαϊκό επίπεδο δε θα έπρεπε να θεωρείται ιδιαιτέρως επιτυχημένη. Το αντίθετο μάλλον. Ίσως μάλιστα να κερδίζει επάξια τον τίτλο που της είχε αποδώσει καλλιεργημένος νέος σε παλαιότερες συνεντεύξεις του, καθώς όταν η Ε.Ε. φαντάζει στα μάτια αρκετών πολιτών της ένα "ευαγές ίδρυμα εκτόνωσης", η γηραιά κακοντημένη κυρία που το διευθύνει συχνά αποκαλείται "μαντάμ".

Ούτε η Ελλάδα, ούτε η Κύπρος επωφελήθηκαν του ευνοϊκού κλίματος για μια βαθύτερη σχέση με το Παρίσι Οταν τα κανονίζουν όλα πριν από εμάς, για εμάς, χωρίς εμάς! Η συμφωνία Μέρκελ με τον Ταγίπ χωρίς την Ελλάδα… https://www.youtube.com/watch?v=S1cmIBdAENo Γιάννης Μάζης: Προκαλέσαμε ψυχρότητα με Γαλλία. Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς ΔΕΝ συμπαρίσταται

Ακόμα και στη Γερμανία υπάρχουν αντικρουόμενες τάσεις για τη διαχείριση όχι μόνο της κρίσης αλλά συνολικά του ζητήματος των σχέσεων της ΕΕ με την τουρκία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένα πρόσφατο κείμενο από το γερμανικό "think tank" German Council on Foreign Relations στο οποίο προεδρεύει ο Thomas Enders, το οποίο κατακρίνει την πολιτική της γερμανικής ηγεσίας απέναντι στο καθεστώς της γειτονικής χώρας. Σε αντίστοιχη κατεύθυνση κινούνται και οι δηλώσεις του Weber, καθώς φαίνεται να υπάρχουν πρόσωπα που αντιλαμβάνονται πως η τάση της Γερμανίας να διαχειρίζεται ζητήματα της ΕΕ με γνώμονα τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα της τοπικής οικονομικής ελίτ, ήδη οδηγεί σε αποσυσπείρωση όλο το οικοδόμημα. Από την άλλη βέβαια πλευρά, υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα και βιομηχανίες που διατηρούν στενές σχέσεις με ισχυρά πρόσωπα της γερμανικής πολιτικής σκηνής και μέχρι τώρα η επιρροή που ασκούν είναι καθοριστική (και επιζήμια). Τέτοιο πρόσωπο είναι και ο γνωστός (και αγαπητός εγχωρίως) Schauble, ο οποίος έχει βρεθεί δύο φορές στη δίνη σοβαρότατων σκανδάλων (την πρώτη φορά με μαύρη χρηματοδότηση από έμπορο όπλων).